Ο Δημήτρης Χορν ήταν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς. Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1921 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας και στρατιωτικός Παντελής Χορν και μητέρα του η Ευτέρπη Αποστολίδη. Νονά του ήταν η διάσημη ηθοποιός Κυβέλη. Η επαφή του με το χώρο του θεάτρου ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα λαμπρή καριέρα του.

Σπούδασε στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου και συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Μαίρη Αρώνη, η Βάσω Μανωλίδου, το Γιώργο Παππά, την Έλλη Λαμπέτη, την οποία και παντρεύτηκε. Συγκρότησε δικούς τους θιάσους και πρωταγωνίστηκε σε πλειάδα θεατρικών και κινηματογραφικών έργων με μεγάλη επιτυχία.

Με τη σύζυγό του, Άννα Γουλανδρή ίδρυσαν το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού Γεωργίου Α΄. Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Το 2000 καθιερώθηκε στη μνήμη του το Βραβείο Χορν, το οποίο απονέμεται στους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους άνδρες ηθοποιούς κάθε χρονιάς.

 

 

Ορισμένες από τις ταινίες που συμμετείχε:

Η φωνή της καρδιάς (1943), Ο Μεθύστακας (1950), Κυριακάτικο Ξύπνημα (1954), Κάλπικη λίρα (1955), Το κορίτσι με τα μαύρα (1956), Μια ζωή την έχουμε (1958), Μια του κλέφτη (1960), Αλίμονο στους νέους (1961)

Απόσμασμα από το Λεύκωμα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ που εκδόθηκε το 1999 από το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν:

“Η ζωή είναι σα να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι.
Αλλιώς αισθάνεσαι όταν ξεκινάς, αλλιώς όταν πλησιάζεις προς το τέλος.
Κι εγώ έχω την εντύπωση ότι φθάνω λιγάκι προς το τέλος του ταξιδιού.
Ετοιμάζομαι να κατέβω.

‘Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο…
ταξίδι, η Ιθάκη δε σε γέλασε’.

Ωραίο ταξίδι, ναι! Με ποικιλία, με αρώματα, μπαχαρικά και λογής λογής πράγματα, με πίκρες, πόνους, θανάτους, έρωτες, με απογοητεύσεις, με τον αφανισμό ανθρώπων γύρω μου.
Τα χρόνια που πέρασαν; Δεν μου έμαθαν τίποτα.
Ότι η ζωή είναι ένα τίποτα. Αυτό μονάχα…Ούτε με δίδαξαν τίποτα. Όσα σφάλματα έκανα μικρός, τα ίδια έκανα και μεγαλύτερος, τα ίδια κάνω και τώρα.
Είμαι μόνος και νιώθω μόνος.
Όσο για την επιτυχία…ποτέ μα ποτέ, δεν αισθάνθηκα καμία ασφάλεια.
Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση-ως μια γνωριμία που πρόσφερε κάποιες ευκαιρίες για κρίσεις, για συγκρίσεις, για παραδείγματα προς αποφυγήν.
Ένας συμπαθής εφιάλτης!
Ο Χόρν -θα λες- Θεός σχωρέσ’τον, ήταν υποφερτός, ανυπόφορος!…”

Δημήτρης Χορν