Μεγάλωσα απότομα πέφτοντας από τα σύννεφα στα πιο σκληρά χώματα της αλήθειας άλλοτε αγνάντευα τον έναστρο ουρανό κι άλλοτε ταξίδευα μέσα στ’ ασπρισμένα σύγνεφα η ζωή εκεί ξεκινούσε από τα παραμύθια ερχόντουσαν οι νεράιδες τ’ απογεύματα και πλάνευαν τη φαντασία με το ραβδί τους. Στεκόμουν ώρες στα κάτασπρα σεντόνια πάνω στα γέλια της ευτυχίας μα η χαρά της αγαλλίασης με συνεπήρε. Ύστερα ήρθε εκείνη η νυχτερίδα εξόριστη απ’ τον αστρόκοσμο παγιδευμένη ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια ‘είμαι νεράιδα’ μου είπε ‘αλλά κι εσύ μεγάλωσες απότομα’ – την ακολούθησα – βρέθηκα ξαπλωμένος στο χώμα πεσμένος μπρούμυτα, ανάμεσα στα πόδια της κι αγνάντευα τα καραβάνια της Σταδίου ‘πάρε με’ της είπα ‘αυτός ο κόσμος δε γεννήθηκε για μένα’ ύστερα σήκωσε τα πόδια κι έφυγε ‘πάρε με μαζί σου’ ‘κι έλα να πετάξουμε πίσω στ’ αστέρια’….