Η σπουδαία ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926, στα Βίλλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου και η οικογένειά της ήταν απόγονοι αγωνιστών του ’21. Το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από το ποίημα “Αστραπόγιαννος” του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. ήταν το έβδομο παιδί της οικογένειας. Από μικρή ηλικία αυτοσχεδίαζε θεατρικά στην αυλή του σπιτιού της και τα παρουσίαζε στην αγαπημένη της οικογένεια. Όνειρό της ήταν να γίνει ζωγράφος, αλλά το άστρο της έλαμψε στο θεατρικό σανίδι.
Το 1941, μετά την απόρριψή της στις εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και της σχολής Κοτοπούλη, η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Η επαγγελματική επιτυχία της άρχισε ήδη από το δεύτερο έτος των σπουδών της με την πρώτη της θεατρική εμφάνιση το 1942 στο έργο “Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο” του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν. η συνεργασία της στη συνέχεια με το Θέατρο Τέχνης “Κάρολος Κουν” το διάστημα 1946 – 1948 είναι αυτή που την καθιέρωσε ως εξαίρετη ηθοποιό. Οι ερμηνείες της που ξεχώρισαν ήταν αυτές στον “Γυάλινο Κόσμο”, στην “Αντιγόνη”, στον “Ματωμένο Γάμο”. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας, το Εθνικό Θέατρο και τον θίασο του Κώστα Μουσούρη, με μεγαλύτερες επιτυχίες της τα έργα “Πεγκ, καρδούλα μου” και “Η κληρονόμος”.
To 1952 συγκρότησε μαζί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη – Παππά – Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη – Χορν. Σε συνεργασία με τον Χορν ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά κυρίως έργα, όπως το “Νυφικό Κρεβάτι”, ‘Αριστοκρατικός Δρόμος”, “Το Παιχνίδι της Μοναξιάς”. Τη δεκαετία του ’60 συνέχισε τη θεατρική της πορεία με δικό της θίασο. Μεγαλύτερη καλλιτεχνική της επιτυχία, την περίοδο εκείνη, ήταν το “Λεωφορείον ο Πόθος” και εμπορική το “Πέπσι”. Στα χρόνια που ακολούθησαν, και παρά τα προσωπικά της προβλήματα, ανέβασε με μεγάλη επιτυχία από μιούζικαλ (“Η γλυκιά Ίρμα”, 1972) μέχρι Άντον Τσέχωφ (“Ο Βυσσινόκηπος, 1974, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ). Το 1977 συνεργάστηκε στη “Φθινοπωρινή Ιστορία” με τον Μάνο Κατράκη. Ανεπανάληπτες ήταν, επίσης, οι ερμηνείες της στα έργα “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, στη “Φιλουμένα Μαρτουράνο” και στα “Μονόπρακτα”.
Επιτυχίες έκανε και στον ελληνικό κινηματογράφο με χαρακτηριστικότερες τις ταινίες “Το κορίτσι με τα μαύρα”, “Κυριακάτικο ξύπνημα” και “Η κάλπικη λίρα”. Για την ερμηνεία της στο “Τελευταίο ψέμα” ήταν υποψήφια για Βραβείο BAFTA A’ Γυναικείου Ρόλου.
Στην πολυτάραχη προσωπική της ζωή η Έλλη Λαμπέτη έκανε δύο γάμους. Τον πρώτο με τον δημοσιογράφο, λογοτέχνη και θεατρικό σκηνοθέτη, Μάριο Πλωρίτη, ο οποίος παρέμεινε φίλος της και στάθηκε δίπλα της ως το τέλος της ζωής της, και τον δεύτερο με τον Αμερικανό συγγραφέα, Φρέντερικ Γουέικμαν, με τον οποίο χώρισαν ύστερα από 17 χρόνια. Γνωστοί ήταν επίσης οι δεσμοί της με τους Θεόδωρο Σγουρέλλη, Αλέκο Αλεξανδράκη και Κώστα Καρρά. Αλλά ο πιο συζητημένος ήταν ο δεσμός της με τον Δημήτρη Χορν. Οι δυο τους υπήρξαν από τα πιο λαμπρά ζευγάρια τόσο στη ζωή όσο και στη σκηνή.
Η Λαμπέτη δεν έγινε ποτέ μητέρα, παρότι η λαχτάρα της για την απόκτηση παιδιού ήταν μεγάλη. Η προσπάθειά της να υιοθετήσει ένα παιδί, με τον τότε σύζυγό της Φρέντερικ Γουέικμαν, υπήρξε ατυχής, αφού με δικαστική απόφαση μετά από τέσσερα χρόνια η μικρή Ελίζα επέστρεψε στους βιολογικούς της γονείς.
Το 1969 προσβλήθηκε από καρκίνο του μαστού, αφού προηγουμένως είχε χάσει σχεδόν όλες τις αδερφές της από την ανίατη νόσο. Η Λαμπέτη μετέβησε στις ΗΠΑ, όπου και υποβλήθηκε σε ολική μαστεκτομή και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα συνεχίζοντας τη δουλειά της στο θέατρο. Ύστερα από έντεκα χρόνια και μετά από χημειοθεραπείες, οι οποίες έπληξαν τις φωνητικές τις χορδές, έχασε τελικά τη φωνή της. όμως, δεν τα παράτησε. Ανέβασε στην Αθήνα την τελευταία της παράσταση “Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”, στην οποία έπαιξε την κωφάλαλη Σάρα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Έλλη Λαμπέτη έζησε σε ένα σπίτι στην Κυψέλη με μεγάλο ανθισμένο μπαλκόνι να της θυμίζει τον ανθισμένο κήπο του σπιτιού της, όπου μεγάλωσε και έπαιξε τα πρώτα της θεατρικά.
Η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 σε νοσοκομείο των ΗΠΑ. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6 Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
“Έχω κοπεί από τους ανθρώπους και από κάθε ενδιαφέρον, και κυρίως, αποκόβομαι από τον εαυτό μου. Νόμιζα πως είχα ταλέντο, καμάρωνα για αυτό, λυπόμουνα που πήγε χαμένο…Και τώρα ξέρω πως είχα ταλέντο, αλλά επειδή πήγε χαμένο…δεν φταίνε ούτε οι συνθήκες…Κατάλαβα ζώντας ότι, πήγε χαμένο γιατί δεν ήταν αρκετό…”
Greek
Arabic
Chinese (Simplified)
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish