Γράφει η συντάκτρια Αναστασία Κρανά

Η Ελλάδα δικαίως ανήκει στις πιο σεισμογενείς χώρες του κόσμου. Και αυτό επειδή διαθέτει 157 ενεργά ρήγματα τα οποία έχουν δώσει πάνω από 570 σεισμούς της κλίμακας των έξι ρίχτερ και άνω.

Κανείς δεν είναι σε θέση να ξεχάσει τον ισχυρό σεισμό που βίωσαν οι κάτοικοι της Σάμου στις 30 Οκτωβρίου του 2020. Κάτοικοι που θρηνούσαν τον άδικο χαμό των δύο ανήλικων παιδιών, την καταστροφή των σπιτιών τους αλλά και των υλικών τους αγαθών. Όλοι είχαν βγει στους δρόμους έντρομοι, με τα τηλέφωνα στο χέρι, μέχρι να βεβαιωθούν ότι τα
αγαπημένα τους πρόσωπα ήταν ακόμα ζωντανά.

Σε αυτό το κλίμα της απόγνωσης και της αβεβαιότητας, όλοι έγιναν πιο στοργικοί απέναντι σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Όλοι έσπευδαν να μιλήσουν στους γείτονες τους, που υπό άλλες συνθήκες ίσως και να αγνοούσαν. Η ερώτηση ‘’Είστε καλά;’’ ηχούσε παντού σαν αντίλαλος.

Οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών στη συνέχεια έστηναν τις σκηνές τους σε ανοιχτό χώρο, ώστε να μην κινδυνεύουν. Η μόνη τους παρηγοριά ήταν τα βλέμματα που αντάλλασσαν με τους διπλανούς τους. Όλοι εκείνη την μέρα είχαν ‘’φορέσει’’ ένα πικρό χαμόγελο γιατί ήταν ζωντανοί, αλλά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν και τις ζημίες.

Σε μια τέτοια τρομακτική κατάσταση θεωρώ πως οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είναι σε θέση να αναθεωρήσουν τα όσα σκέφτονται. Τι σημασία θα είχε εάν είχαν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, αλλά είχαν όλη την περιουσία τους άθικτη; Καμία απολύτως.

Δυστυχώς εκείνη την στιγμή πολλοί από τους πληγέντες του σεισμού ίσως συνειδητοποιήσαν τι πραγματικά έχει αξία στην ζωή. Και δεν είναι τίποτε άλλο από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που προσφέρουν χαρά, ευτυχία, όμορφα συναισθήματα. Μόνο οι άνθρωποι και κανένα υλικό
αγαθό.

Για αυτό και σε τέτοιες καταστάσεις οι περισσότεροι σπεύδουν να πουν και μια κουβέντα παραπάνω με τους συντοπίτες τους. Να μοιραστούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα τους, τις απόψεις τους για το ποια θα είναι η ορθότερη επόμενη κίνηση τους. Οι κάτοικοι σπεύδουν με λίγα λόγια να αναπληρώσουν τον ‘’χαμένο’’ χρόνο με όλους εκείνους που βρίσκονται στην
ίδια δυσμενή κατάσταση.

Προφανώς και με την πάροδο του χρόνου πολλές συνθήκες αλλάζουν. Η συγκέντρωση των πολιτών στις μεγαλουπόλεις, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, όπως και το καθημερινό πρόγραμμα μας, το οποίο είναι γεμάτο από ‘’to do’’ λίστες υποχρεώσεων, μας αποξενώνει από τους συνανθρώπους μας. Εγκλωβισμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα τείνουμε να πιστεύουμε ότι τα όσα ‘’πλασάρονται’’ στα social media είναι εκείνα που πρέπει να αποκτήσουμε για να είμαστε ολοκληρωμένοι και ευτυχείς. Ζώντας στον μικρόκοσμο των υλικών αγαθών, τείνουμε να ξεχνούμε την σημασία της κοινωνικής προσφοράς και της ανθρώπινης ζωής.

Όταν συναντούμε τον γείτονα μας, το βρίσκουμε περιττό να τον καλησπερίσουμε. Όταν μας καλούν τα οικογενειακά μας πρόσωπα για κυριακάτικα γεύματα, τα βρίσκουμε μονότονα και βαρετά. Όταν ένας φίλος μας ζητά τη βοήθεια μας, είμαστε σε θέση να βρούμε χίλιες διαφορετικές
προφάσεις, απλά για να μην αφιερώσουμε λίγο από τον ελεύθερο μας χρόνο για την επίλυση των ζητημάτων του. Όπως άλλωστε έχει ειπωθεί, ζούμε στην εποχή που τα σπίτια μας είναι όλο και πιο κοντά το ένα στο άλλο, αλλά οι καρδιές μας όλο και πιο μακριά η μία από την άλλη.

Μην περιμένετε ένα καταστροφικό σεισμό για να επικοινωνήσετε με τους συνανθρώπους σας. Γίνετε αρωγός στην οποιαδήποτε προσπάθεια τους γιατί πολύ απλά…ΜΠΟΡΕΙΤΕ!