Η ταινία της εβδομάδας: Spencer

Της Μαρία Ξανθοπούλου

Την πρώτη της υποψηφιότητα στα Oscars κέρδισε επάξια η 31χρονη ηθοποιός Kristen Stewart, ενσαρκώνοντας την Diana Spencer, την πιο αγαπητή πριγκίπισσα που πέρασε ποτέ το κατώφλι της Αγγλικής Βασιλικής Οικογένειας. Η ηθοποιός κλήθηκε να σηκώσει το βάρος της πιο διάσημης φιγούρας της pop κουλτούρας της δεκαετίας του ’90 και κατάφερε, εκτός από το να ξεγυμνώσει τον μύθο, να αναδείξει και τον άνθρωπο κάτω από αυτόν. Η New York Times, μάλιστα, κάνει λόγο για ιδιοφυή επιλογή της Kristen Stewart για τον ρόλο, καθώς είναι από τις ελάχιστες ηθοποιούς που έχουν βιώσει τον εφιάλτη και την καταδίωξη των παπαράτσι, σε τέτοιο βαθμό, οριακά συγκρίσιμο με αυτόν, που οδήγησε την πριγκίπισσα Diana στο τραγικό τέλος. Η Kristen Stewart, παρεκκλίνοντας από τον δρόμο της στείρας μίμησης, μεταδίδει σε τρομακτικό βαθμό την ενέργεια της πριγκίπισσας, περισσότερο οργανικά. Με ένα νευρικό πετάρισμα των βλεφάρων της, με ένα φοβισμένο βλέμμα, με ένα αμήχανο χαμόγελο και σε πείθει ότι είναι εκείνη. Πρόκειται για μια μαγευτική, όμως, σπαρακτική, χωρίς να φτάνει στα όρια της υπερβολής, ερμηνεία, που καθηλώνει τον θεατή να παρακολουθήσει, αν όχι την καλύτερη, σίγουρα την ρεαλιστικότερη, συγκριτικά με τη σειρά “The Crown” και την ταινία του Oliver Hirschbiegel “Diana”, εκδοχή της Diana Spencer.

Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών της Βασιλικής Οικογένειας της Αγγλίας στο παλάτι του Sandringham, τη δεκαετία του ’90, περίοδο που η πριγκίπισσα Diana, έλαβε την απόφαση να βάλει ένα οριστικό τέλος στο γάμο της με τον πρίγκιπα, ύστερα από 10 χρόνια.

Η σκηνοθετική ματιά της ταινίας ανήκει στον Pablo Larrain. Ύστερα από την αξιομνημόνευτη βιογραφία “Jackie”, σχετικά με τη ζωή της Πρώτης Κυρίας της Αμερικής, τις μέρες που διαδέχθηκαν τη δολοφονία του John F Kennedy, ο Larrain έρχεται να μας χαρίσει τη δεύτερη ταινία από την ανεπίσημη τριλογία του, με θέμα τις «Θλιμμένες Πριγκίπισσες». Με την απαραίτητη σεναριακή στήριξη από τον Steven Knight, ο Pablo Larrain, δημιουργεί καρέ – καρέ μια ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες ταινίες του είδους. Το κοινό βιώνει μέσω της πρωταγωνίστριας, τα ξεσπάσματα της, δικαιολογημένα ή μη, τις προσπάθειες να ξεφύγει από τον υπαρξιακό εφιάλτη, στον οποίο βρίσκεται, υπό την τήρηση του πρωτοκόλλου, σε κόντρα κάθε αυθόρμητης πρωτοβουλίας και επιθυμίας. Σε μια προσπάθεια, μάλιστα, διαφυγής από το ασφυκτικά περιοριστικό περιβάλλον της επιχειρεί και να αυτοκτονήσει. Ωστόσο, δε λείπουν και οι αριστουργηματικά οπτικά αποδοσμένες, σκηνές απόλυτης γαλήνης, επιφέροντας έτσι την ισορροπία μεταξύ της σύγχυσης και της ηρεμίας, που επικρατεί στον συναισθηματικό ψυχισμό της Diana. Αυτό, ωστόσο, που διαφοροποιεί την Diana του Pablo Larrain είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο πέπλο αγιοσύνης από πάνω της, αντίθετα αναδεικνύονται και οι αρνητικές της όψεις, χωρίς να την παρουσιάζει σαν μια αψεγάδιαστη φιγούρα.

Υπό τη μουσική υπόκρουση του εξαιρετικού Jonny Greenwood, ο Pablo Larrain μετατρέπει ένα χριστουγεννιάτικο τριήμερο στο παλάτι του Sandringham, σε ένα σημείο σταθμό για τη ζωή της πριγκίπισσας και ένα ταξίδι προς την αυτοδιάθεση, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια για την ίδια και τα παιδιά της, μακριά από ένα παράλογο σύστημα απαιτήσεων. Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο σκηνοθέτης ανέφερε ότι «Αυτό που ανακαλύπτει (η Diana) κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι ότι αυτό που πρέπει να κάνει, είναι να κάνει αυτό που θέλει πραγματικά, να είναι απλώς ο εαυτός της και να έχει τα παιδιά της κοντά».

Με λίγα λόγια, όπως προειδοποιεί και ο σκηνοθέτης στην αρχή, η ταινία πρόκειται για…