Γράφει ο συντάκτης Στέλιος Πανούριος

Σε συνέχεια του άρθρου: Με ποιον τρόπο πρέπει να ξεχωρίζουμε την τεχνολογία από τον άνθρωπο. “Η διαχείριση της αποτυχίας” για τη διαφύλαξη του μέλλοντος.

Η άρνηση της αποτυχίας είναι ίσως ο μεγαλύτερος παράγοντας για το γιατί η ανθρωπότητα ίσως να αποτύχει να συνεχίσει στο μέλλον. Ένα βασικό χαρακτηριστικό ενός πολιτισμένου κόσμου που καταφέρνει να κάνει το μεγαλύτερο βήμα πολιτισμικά, είναι το να μάθει να μάχεται με πολιτισμένα μέσα και να χάνει και με πολιτισμένο τρόπο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια όταν κάποια χώρα δεν μπορούσε να έχει αυτό που θέλει, έκανε πόλεμο για να το αποκτήσει. Σήμερα μπορεί να το αγοράσει. Όσο περισσότερα μπορούν να αγοράσουν τα λεφτά, τόσο λιγότερο χρειαζόμαστε να κάνουμε πόλεμο για να τα αποκτήσουμε. Το να πωλούνται τα πάντα όμως είναι σωστό; Ίσως όχι, αλλά όταν οι επιλογές φτάνουν στο αν θα ζήσουμε ή θα τα πουλήσουμε, ίσως είναι καλύτερη μια δεύτερη σκέψη πριν πάρουμε μια βιαστική απόφαση, λέγοντας ότι προτιμάμε να ζούμε σε έναν κόσμο που να είναι ελεύθερος ή αλλιώς καλύτερα να μην ζούμε… Ας ρωτήσουμε και τους άλλους αν είναι το ίδιο διατεθειμένοι.

Τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα που έχουμε κάνει ένα λάθος και πρέπει να το παραδεχτούμε;

Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που είναι οι συνέπειές του, ή αρχίζουμε να παραπονιόμαστε ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε το κόστος του και νευριάζουμε και μαλώνουμε για να μην το παραδεχτούμε και τότε πρέπει να αναλάβουν άλλοι και τις ευθύνες του;

Πείσμα και εγωισμός. Αδυναμία να συνυπάρξουμε μαζί με τους άλλους και το κυριότερο, το να μην μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη μας, αλλά και το να φορτώνουμε δικές μας ευθύνες για να τις πληρώσουν άτομα που δεν έκαναν τα λάθη μας… Το μέλλον σε αυτό το κείμενο έχει τόσο μέσα τη λέξη τεχνολογία όσο και πλέον στις μέρες μας την λέξη ειρήνη ή ακόμα πιο κοντά στην καθημερινότητα μας, τις ανθρώπινες σχέσεις.

Και εδώ σας ρωτάω, περιμένετε να φερθούν πολιτισμένα οι διοικητές μας ή οι συνάνθρωποί μας ή η τεχνολογία όταν εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να είμαστε πολιτισμένοι; Είναι κακή η τεχνητή νοημοσύνη που θέλει να αντικαταστήσει την ανθρωπότητα; Είναι κακοί οι συνάνθρωποι μας που μας φέρθηκαν άσχημα; ‘Η μήπως είναι λάθος οι πολιτικοί που μεγάλωσαν σαν άνθρωποι και αυτοί δίπλα σε έναν κόσμο γεμάτο με τον ίδιο πολιτισμό που δημιουργούμε εγώ και εσύ; Ποιος διδάσκει τρόπους συμπεριφοράς πιστεύετε; Ο πολιτισμός τους δίδαξε και ο πολιτισμός μπορεί να τους αλλάξει προς το καλύτερο. Το νόημά μου είναι να πάψουμε να ψάχνουμε την ευθύνη που οι άλλοι έχουν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να μάθουμε δυο πράγματα.
1) Να ψάχνουμε τι πραγματικά θέλουν να πούνε μέσα από ειλικρινή έρευνα και επιστημονική μεθοδολογία.
2) Να αποδεχθούμε ότι ίσως τα λάθη που κάνουν δεν έχουν να κάνουν με την επιλογή τους αλλά με πρόβλημα που εμείς οι ίδιοι προξενούμε σε αυτούς.

Ένας βασικός λόγος που χρειαζόμαστε αρχηγό είναι ακριβώς γιατί δεν έχουμε όλοι αρκετή μόρφωση για να μπορούμε να κρίνουμε ολοκληρωμένα μια απόφαση ενός αρχηγού, αλλά και γιατί δεν επιδιώκουμε να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο ένας αρχηγός σκέφτεται και ποιες δύσκολες αποφάσεις καλείται να πάρει.

Κοινώς το να μάθουμε να ψάχνουμε την ευθύνη μας αντί να προσφεύγουμε στην εύκολη λύση, που είναι να λέμε το γιατί φταίνε οι άλλοι, ενώ ξέρουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αλλά απλά θα νιώθουμε λιγότερες τύψεις που ο κόσμος είναι τόσο άσχημος όσο τον παρουσιάζουμε… Η ζωή είναι ωραία και είμαστε κάτι παραπάνω από τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτό τον κόκκο άμμου μέσα σε ένα αχανές σύμπαν ανυπαρξίας, σε μία εποχή με τεχνολογία, σε έναν πολιτισμένο πλανήτη με ανθρώπους που μπορούν να κάνουν κάτι για να μας σώσουν όταν είμαστε άρρωστοι, κινητά για να μιλάμε με τους αγαπημένους μας όσο μακριά και αν είναι, πολυκατοικίες για να μην επεκτεινόμαστε σε χώρο και χρειαζόμαστε να κόβουμε πιο πολλά δάση. Είμαι ευγνώμων και ευτυχισμένος που υπάρχει πολιτισμός και γι’ αυτό θέλω να κάνω ό,τι καλύτερο για να τον κρατήσω ζωντανό, να τον αναπτύξω και έτσι τελικά να ζήσω μέσα από αυτόν. Εκτιμάω όσα μπόρεσα να έχω και δεν νιώθω μίζερος που δεν είχα παραπάνω, αν χάσω προσπαθώ να μάθω μέσα από αυτό για να προσπαθήσω να κάνω ό,τι χρειαστεί για να μην ξανασυμβεί και δεν κατηγορώ τους άλλους που δεν έκαναν αρκετά για να πετύχω. Στο τέλος της ημέρας εγώ ζω και χρησιμοποιώ τον πολιτισμό, όπως ένα λεωφορείο ή υπολογιστή και έτσι εγώ έχω την ισότιμη ευθύνη να κάνω ό,τι χρειαστεί για να τον κρατήσω ψηλά και ζωντανό. Σκοπός μου δεν είναι να χάσω τον πολιτισμό και να μην φταίω αλλά να ζήσει ο πολιτισμός. Μπορώ να παραπονεθώ για το γιατί οι ανώτεροι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους αλλά αυτό δεν θα φτιάξει κάτι. Εγώ μπορώ να αλλάξω όμως για να κάνω έστω τη μικρή μου διαφορά που μπορεί να κάνει τη διαφορά αν το κάνουμε όλοι μαζί. Τα μηνύματα θέλω να σας περάσω.

1. Να μην φοβόμαστε την ευθύνη για να μην χρειάζεται να διορθώνουμε τα λάθη μας και έτσι γινόμαστε βάρος στους άλλους.
2. Να μάθουμε να εκτιμάμε όσα έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ώστε να γνωρίζουμε τι έχουμε.
3. Να είμαστε περήφανοι κάνοντας το καλύτερο που μπορούσαμε αφού αυτά ήταν τα όρια μας.
4. Να διορθώνουμε το λάθος μας και να δεχόμαστε κάθε αρνητικό που επιφέρει.
5. Το ότι λέω να είμαστε ευτυχισμένοι για όσα έχουμε δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ζητάμε περισσότερα, αλλά πρέπει να αναγνωρίζουμε – εκτιμάμε την ύπαρξη όσων ήδη έχουμε.

Διαπροσωπικές Σχέσεις και Τεχνολογία

Οι σχέσεις μεταξύ μας μπορεί να είναι δύσκολες και γεμάτες αποτυχία, ανυπακοή, διαφωνίες και έλλειψη κατανόησης. Δεν μπορούμε να  επιτρέψουμε σε αυτό το συναίσθημα να μας κάνει να εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλο για να βρούμε συντροφιά σε ένα robot ή μία μηχανή που δεν διαφωνεί και εκτελεί κάθε μας εντολή. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύ πιο δύσκολες αλλά αξίζουν. Το να βολευόμαστε με μηχανήματα και άλλες εύκολες λύσεις επειδή αποτύχαμε να φτιάξουμε σχέσεις με τους ανθρώπους δεν είναι λύση.

Πάντα μπορούμε να μην έχουμε απαιτήσεις από τον κόσμο και να αρκούμαστε με τα λίγα που μας προσφέρει, αλλά νιώθουμε μέσα μας πραγματικά ζωντανοί ζώντας για ένα πιάτο φαΐ ώστε να μην πεθάνουμε από ασιτία αλλά από γηρατειά;

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να διαφυλάξουμε τους κοινωνικούς δεσμούς και όχι η τεχνολογία για να μην βγάλει robot και μας αντικαταστήσουν. Για να μην βλέπουμε ταινίες αντί να βγαίνουμε για βόλτα. Για να μην παίζουμε στον υπολογιστή αντί να παίζουμε Basket. Δεν είναι λάθος να ασχολούμαστε με την τεχνολογία. Λάθος είναι το να το κάνουμε λόγω της αδυναμίας μας να συνυπάρξουμε με τους συνανθρώπους μας και για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια, πρέπει να βγούμε εκεί έξω και να το μάθουμε. Οι άνθρωποι σύντομα θα ξεχάσουν το πόσο ωραίο είναι το να έχεις μία σχέση. Έτσι θα σταματήσουν να την επιζητούν, αφού θα χαθεί το κίνητρο τους που είναι η ευτυχία που τους προσφέρει. Πρέπει να βιώνουμε ανθρώπινες σχέσεις για να ξέρουμε ότι αξίζουν το μεγάλο κόστος που πρέπει να πληρώσουμε για να τις δημιουργήσουμε.

Δεν σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ… Όσο ωραίο και αν είναι και όσο και αν αξίζει. Πρέπει να δεχόμαστε τα προβλήματα των άλλων, να προσπαθούμε για το καλό τους και να μην τους αποξενώνουμε επειδή είναι ίσως λάθος ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά πρέπει να προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε γιατί μετά δεν θα υπάρχει κανείς εκεί για να τους βοηθήσει και όσο πιο πολύ αποτυγχάνουν στη ζωή τους, δεν θα μισήσουν μόνο τον εαυτό τους που απέτυχε αλλά όλο τον κόσμο που δεν τους βοήθησε και μαντέψτε ποιοι είναι μέσα σε αυτόν, εγώ και εσύ. Και ναι, είμαστε υπεύθυνοι για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο που οι άνθρωποι θα πιστεύουν και θα προσπαθούν. Γι’ αυτό δεν παρατάω όποιον θεωρώ λάθος ή διαφορετικό, όπως βλέπω καθημερινά τους ανθρώπους να κάνουν. Γιατί στο τέλος της μέρας δεν είμαι μόνος και είμαι και ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει έτσι αυτούς που είναι κοντά μου.

Σχέσεις Χωρών και Κυβερνήσεις

Κάποτε μπορούσαμε να διαφωνούμε με άλλες χώρες ή με τους πολίτες μας και να εξεγειρόμαστε εναντίον των βασιλιάδων και κυβερνήσεων ή να κάνουμε πολέμους και να λύνουμε έτσι τις διαφορές μας. Πλέον όμως με την έναρξη του φαινομένου Control Revolution που σαν αποτέλεσμα έχει και τη δυνατότητα της ανθρωπότητας να σταματήσει εξεγέρσεις μέσω γνώσεων κοινωνιολογίας και πολιτικής και από την άλλη με την πυρηνική ενέργεια να κάνει έναν πόλεμο αδύνατο να γίνει, καθώς απλά θα εκλείψουμε σαν είδος ή θα τελειώσουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων τον πολιτισμό όπως τον γνωρίζαμε. Πρέπει να βρούμε μία άλλη μέθοδο έξω από τον πόλεμο και τις εξεγέρσεις για να εκφράσουμε την αδυναμία μας να ακουστεί η φωνή μας και την διαφωνία μας με άλλα έθνη. Το μέλλον δεν μπορεί πλέον να υπάρξει εάν δεν εξελιχθούμε στο να φερόμαστε πιο πολιτισμένα. Ποτέ δεν έχουμε έρθει ξανά σε τέτοιο δίλημμα αλλά η ερώτηση είναι:

Θα γίνουμε αυτοί που πρέπει για να επιβιώσουμε ή θα υποκύψουμε κάτω από την αδυναμία μας και θα εξαφανιστούμε για να μην δεχθούμε την ήττα μας;

Είναι καλό να παλεύουμε για να κερδίσουμε και να θυσιάζουμε στον βωμό της ανταγωνιστικότητας, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και τα όρια μας πριν πούμε ότι θα θυσιάσουμε την ανθρωπότητα για να μην χάσουμε. Ένα τέτοιο τίμημα δεν αξίζει γιατί δεν υπάρχει νικητής. Απλά δεν θέλουμε να κερδίσουν οι άλλοι.

Άρα η παραδοχή της αποτυχίας μας είναι ένα από τα μαθήματα που η ανθρωπότητα χρειάζεται να μάθει, καθώς μέχρι σήμερα είχαμε έναν κόσμο που μπορούσε να αντέξει με τον εγωισμό κάθε ανθρώπου και το πείσμα του να μαλώνει και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Πλέον όμως ο κόσμος δεν αντέχει να συγχωρεί τόσα λάθη αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι πλέον μας επιβάλλεται και ίσως να μην είναι κακός ένας κόσμος που καταφέραμε να επιβιώσουμε όντας καλύτεροι με έναν τέτοιο τρόπο. Ίσως θα λέγαμε ότι ο κόσμος που έχουμε φτιάξει στη σήμερον ημέρα με τόσο μεγάλη πίστη στο χρήμα και το προσωπικό όφελος, ίσως αξίζει να διακινδυνεύσει τη ζωή μας για να μάθουμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Ίσως να είναι ένα άξιο ρίσκο για το μάθημα που θα αποκτήσουμε εάν επιβιώσουμε…

Μέρος 2^ο Παραδοχή και Αποδοχή της Αποτυχίας

Στο 3^ο μέρος ακολουθεί: Η Παραδοχή της Μικρότητάς μας.