Συντάκτης: Στέλιος Πανούριος

Μέχρι σήμερα πιστεύω έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε την ίδια ιδέα σεναρίου από την επιστημονική φαντασία, ότι η ανθρωπότητα θα καταστραφεί – αντικατασταθεί από την τεχνητή νοημοσύνη/μηχανές ή ότι θα βρούμε εξωγήινες απειλές στο διάστημα.

Μία νέα ιδέα που κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες όπως ο Robert Downey Jr (Iron Man) και Will I am προσπαθούν να μας δώσουν με φρέσκια σκέψη για δημιουργικότητα αλλά και νέα αντίληψη, είναι το πόσο μακριά πρέπει να φτάσουμε, πριν να πρέπει να αποφασίσουμε να σταματήσουμε. Η λογική του μηνύματος είναι ότι το μέλλον αυτό θα έρθει και κρύβει κινδύνους, αλλά δεν το επιλέγουμε γιατί θα φέρει το τέλος μας, όμως φαίνεται να το
χρειαζόμαστε αν θέλουμε να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας. Η βελτίωση της τεχνολογίας και όλες οι ανακαλύψεις δεν είναι επιλογή αλλά γεγονός. Το να φοβόμαστε την αλλαγή δεν θα την σταματήσει. Το να εναντιωνόμαστε σε ό,τι έρχεται δεν θα το αλλάξει. Είναι καλύτερο ή χειρότερο? Δεν θα απαντήσω σε αυτό το ερώτημα γιατί δεν ξέρω την απάντηση, αλλά θα
απαντήσω στο γεγονός του τι θα κάνω όταν θα συμβεί και αν θέλω να ζήσω ευτυχισμένος. Το 1 ο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να το μάθω και να προσαρμοστώ σε αυτό. Μπορούμε να γνωρίζουμε ανθρώπους τυχαία στο δρόμο και να μιλάμε με ανθρώπους από την δουλειά μας όταν εργαζόμαστε από το σπίτι? Όχι. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης για να γνωρίσουμε. Είναι το ίδιο? Όχι. Μπορούμε να φέρουμε έτσι απλά τον παλιό κόσμο πίσω όμως? Όπως φαίνεται όχι. Μπορούμε όμως να μάθουμε πως λειτουργούνε τα media και να μάθουμε να γνωρίζουμε και έτσι ανθρώπους.
Ίσως να μην είναι ο κόσμος που θα θέλαμε να έχουμε, αλλά είναι ο κόσμος που μπορούμε να έχουμε.

Ας εστιάσουμε λοιπόν στο να ψάξουμε που θα έπρεπε να είναι τα όρια της τεχνολογίας στο μέλλον που έρχεται. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναρωτηθούμε τι ξεχωρίζει τον άνθρωπο στην αποδοτικότητα όσο και στην αντίληψη. Οι μηχανές είναι πιο αποδοτικές και θα γίνονται σε όλο
και περισσότερους τομείς και αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε. Αυτό που όμως οφείλουμε να ξεχωρίσουμε είναι το αν γνωρίζουμε ότι αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι άνθρωπος ή robot. Εάν η φωνή που ακούμε στο τηλέφωνο είναι ανθρώπινη ή μηχανική. Εάν επιλέξαμε συνειδητά για φίλους μία τεχνητή νοημοσύνη ή έναν αληθινό άνθρωπο. Αυτό πρέπει να το
επιλέξουμε πριν η τεχνολογία καταφέρει να το κάνει, ώστε να μην κάνει κάτι που δεν θα θέλαμε.

Δεν θα δώσουμε όμως όλοι την ίδια απάντηση. Αυτοί που αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους, με όσες δυσκολίες και αποτυχίες αυτό μπορεί να έχει, θα είναι πιο πιθανό να είναι οι πρώτοι που θα διαλέξουν μηχανικούς φίλους που δεν λένε όχι, δεν νιώθουν ότι μια ατάκα που κάποιος είπε, είναι αποτυχημένη και ψάχνουν τι θέλουν για να το
πραγματοποιήσουν. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με όλες τις σχέσεις. Ποιο είναι το μάθημα που παίρνουμε?
Πρέπει να μάθουμε να μην προσπαθούμε απλά για να πετύχουμε, αλλά και για να μάθουμε μέσα από την αποτυχία μας.

Επιτυχία δεν είναι το έπαθλο που κερδίσαμε σε έναν διαγωνισμό, αλλά το γεγονός ότι βρήκαμε έναν τρόπο για να κερδίσουμε το έπαθλο.

Οι μόνοι τρόποι για να βρούμε το δρόμο μας σε ένα σκοτεινό μονοπάτι είναι αν μας δείξουν που να περπατήσουμε ή εάν αποφασίσουμε να βρούμε μόνοι μας το δρόμο πηγαίνοντας εξίσου και σε αρκετούς λάθος. Άλλωστε είναι σκοτάδι και δεν ξέρουμε να βρούμε τον δρόμο, τον ανακαλύπτουμε…

Άρα το συμπέρασμα μας είναι ότι η κακή διαχείριση της αποτυχίας θα μπορούσε να γίνει το αδύναμο σημείο μας για να χάσουμε τον αγώνα της συμβίωσής μας με τις μηχανές, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αποτυχία αλλά μόνο τι πρέπει να κάνουν.

Η αποτυχία είναι η προσπάθεια για επιτυχία και εάν δεν κερδίσαμε το βραβείο, μάθαμε ποια λάθη κάνουμε και ποιοι είμαστε ώστε την επόμενη φορά να μην κάνουμε το ίδιο λάθος ξανά.
Αν δεν καταλάβουμε αυτό το γεγονός, θα είμαστε παγιδευμένοι στην αιώνια αποτυχία καθώς δεν θα μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας. Πρέπει να διαφυλάξουμε την αποτυχία και από πόνο, να την μεταμορφώσουμε σε δάσκαλο.

Η αποτυχία είναι η ευκαιρία που μας δίνεται να καταλάβουμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα και όχι η απόδειξη ότι είμαστε χαμένοι.

Ναι καταλαβαίνω ότι το ίδιο λάθος ξανά μπορεί να μας παγιδεύει στην ιδέα ότι δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε ή ότι το κενό που βλέπουμε να έχουμε από τους καλύτερους μας φαίνεται δραματικά μεγάλο, όμως ο σκοπός μας είναι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε ή το να κερδίσουμε? Αν ήξερα από τώρα ότι μέχρι την τελευταία μου μέρα είναι γραφτό να μην
πετύχω, και πάλι θα προσπαθούσα γιατί δεν αγαπάω την επιτυχία. Αγαπάω τον πολιτισμό, τους ανθρώπους και τον κόσμο και προτιμώ να πεθάνω προσπαθώντας να τα στηρίξω παρά να ζήσω μια ζωή που δεν προσπάθησα γιατί πιθανώς θα αποτυγχάνω για πάντα…

Άρα καταλήγω στο γεγονός ότι η τεχνολογία μπορεί να εξελιχθεί όπως θέλει και ίσως να έχει δικές της βλέψεις, αλλά είναι και η προσπάθεια του ανθρώπινου νου να καταλάβει τον ίδιο τον ανθρώπινο νου. Αν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε, τότε δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε. Ο κόσμος όπως οι εταιρίες/οργανισμοί ψάχνουν τη φωνή του κόσμου και προσπαθούν να την πραγματοποιήσουν εκτός από το να τη διαμορφώσουν για όσο διαφυλάσσουμε την ισότητα. Άρα πρέπει να φτιάξουμε δυνατές φωνές με συγκεκριμένα μηνύματα. Το πρόβλημα δημιουργείται και υπάρχει μέσα μας. Εμείς οι άνθρωποι θα κάνουμε τόσο καλό όσο και κακό μέσω της τεχνολογίας με τις επιλογές μας, άρα πρέπει να μάθουμε να επιλέγουμε. Το να φοβόμαστε και να περιοριζόμαστε δεν ήταν ποτέ στη φύση μας. Ο φόβος
είναι η αμάθεια. Ο περιορισμός είναι η παραδοχή της αποτυχίας μας και η έλλειψης επιλογής. Η ελευθερία όμως δεν είναι κάτι εύκολο αλλά σίγουρα αξίζει. Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη, καθένας με την μικρή φωνή του γιατί κάθε φωνή μετράει όσο μικρή και αν είναι ώστε να στηρίξουμε την…

ελευθερία στο μέλλον.

Μέρος 1^ο, “Η διαχείριση της αποτυχίας” για τη διαφύλαξη του μέλλοντος…