Ένα βιβλίο που γεννήθηκε στο διάστημα της καραντίνας. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου και η Τασούλα Επτακοίλη αλληλογραφούν προσπαθώντας να κατανοήσουν τα όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν
γύρω μας.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Με βλέπεις;
Προσπαθώ να με βρω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μαθαίνω ξανά
την πόλη, ανακαλύπτω νέους θορύβους, βλέπω εφιάλτες, τρέμω τον
θάνατο, χάνω το θάρρος μου και το ξαναβρίσκω, άλλοτε βουλιάζω
στην αδράνεια κι άλλοτε στύβω την πέτρα, κάνω όνειρα, ελπίζω.
Με βλέπεις;
Δυο γυναίκες παρατηρούν τους άλλους και τους εαυτούς τους, κάνουν
βουτιές στο μέσα τους, συλλογίζονται, εξομολογούνται – και
συνομιλούν.
Με βλέπεις;
Ένα πλάσμα που θυμάται είναι ο άνθρωπος. Υποκλίνεται σε ό,τι έχει
χαθεί. Αλλιώς δεν υπάρχει αύριο.