Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Γυναίκα που δεν γεννήθηκε, αλλά έγινε»

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ αποτέλεσε σύμβολο του φεμινισμού και της χειραφέτησης των γυναικών καθώς και μία από τις πιο σημαντικές -με έντονη επίδραση- διανοούμενες και ακτιβίστριες του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι της Γαλλίας και ήταν η πρωτότοκη κόρη μιας αριστοκρατικής και αρκετά συντηρητικής οικογένειας. Ο πατέρας της δικηγόρος και η μητέρα της καθολική και ευσεβής, με έντονες θρησκευτικές επιρροές από την οικογένεια της. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης École Normale SupérieureΦιλοσοφία και κατάφερε να διδάξει σε δημόσια σχολεία, σε έναν χώρο με σχεδόν ανύπαρκτη εκπροσώπηση από τις γυναίκες.

Σε ηλικία 21 ετών, γνώρισε τον υπαρξιστή φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ και δημιουργούν μια ριζοσπαστική και ελεύθερη σχέση για τα δεδομένα της εποχής. Συντάχθηκαν μαζί στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα από όπου αποχώρησαν το 1945.Αργότερα στράφηκαν προς τον Μαοϊσμό και ξεκίνησαν να εκδίδουν τους «Μοντέρνους Καιρούς».

Η Σιμόν ντε Μπουβουάρ αποτέλεσε “ιέρεια” του φεμινισμού και έθεσε τα θεμέλια για τον σύγχρονο φεμινισμό. Η ίδια πρωτοστάτησε σε αγώνες και διαδηλώσεις, άλλαξε ριζικά τον τρόπο που νοείται η «γυναίκα» και στόχευε δυναμικά στην αλλαγή του τρόπου που αντιμετωπίζεται από την κοινωνία. Ζητούσε: ίση εκπαίδευση, αντισύλληψη, δικαίωμα στην νόμιμη έκτρωση, οικονομική ελευθερία και ανεξαρτησία από τον άντρα.

“Το δεύτερο φύλο”
Η κύρια θέση του βιβλίου είναι η κοινωνική κατασκευή των φύλων καθώς και η ενθάρρυνση ότι κάθε άτομο, ανεξαρτήτως φύλου και κοινωνικής τάξης, πρέπει να ορίζει τον εαυτό του. Εστιάζει στην αμφισβήτηση της ουσιοκρατίας καθώς και στην ύπαρξη που προηγείται της ουσίας. Το βιβλίο αν και παγκοσμίως αναγνωρισμένο κατακρίθηκε ραγδαία, λόγω των αμφισβητήσεων που έφερε στην επιφάνεια, για θέματα όπου εκείνη την εποχή θεωρούνταν ιερά π.χ ο γάμος, η οικογένεια και η μητρότητα.

Σήμερα, θεωρείται από πολλές/ούς «μητέρα του φεμινισμού», αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολλά παραπάνω. Ξεχώρισε για την αγωνιστικότητα και την ευρηματικότητα της ως φιλόσοφος και συγγραφέας που άφησε ανεξίτηλο έργο. Ήταν ένα πρόσωπο που προκάλεσε και ενέπνευσε, ήταν πρωτοπόρος και μία από τις μεγαλύτερες μορφές του φεμινιστικού κινήματος.

Όπως έλεγε και η ίδια «αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί, πρέπει όμως, να θέλει», και εμείς δεν μπορούμε αλλά και δεν θέλουμε να την ξεχάσουμε.
Πέθανε έξι χρόνια μετά τον σύντροφο της, στις 14 Απριλίου του 1986 από πνευμονία.