“Όλη η ζωή είναι η διαχείριση της αλήθειας ή του ψέματος…”

Αγαπητέ κ. Γεωργαντή, σας καλωσορίζουμε στη διαδικτυακή πλατφόρμα culture365.gr!

Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και την τιμή που μου κάνετε. Πριν ξεκινήσουμε θα ήθελα να σας ευχηθώ χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο Νέος χρόνος.

Χρόνια Πολλά και σε εσάς! Σας ευχόμαστε ολόψυχα Καλή Χρονιά, με υγεία, χαρά και δημιουργία!

Κύριε Γεωργαντή, είστε ένας επιτυχημένος δικηγόρος και, όπως φαίνεται, ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας. Ποιό ήταν το έναυσμα που σας ώθησε να γράψετε και ποιά είναι η πηγή έμπνευσής σας;

Οι συναισθηματικές αντιδράσεις των ανθρώπων, θεωρώ ότι είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της υπόστασής μας. Με εντυπωσιάζει και με εμπνέει το παράλογο αυτών των αντιδράσεων. Αποτελούν την πηγή της έμπνευσής μου και η ανάγκη μου να μιλήσω για αυτές μου έδωσε το έναυσμα να γράψω. Χάρη σε αυτές δομούνται και εξαιτίας αυτών αποδομούνται οι ανθρώπινες σχέσεις. Στόχος μου είναι ο αναγνώστης παρακολουθώντας την ιστορία μου να ερμηνεύει συμπεριφορές. Να σκεφθεί, να πονέσει μαζί με εμένα και τους ήρωες και με τη λυτρωτική έξοδο στο τέλος, να νιώσει ότι, όπως η πρωταγωνίστρια, έτσι κέρδισε και αυτός.

Τρεις βαθμοί μυωπίας, μια τριλογία noir μυθιστορημάτων. Η πρώτη ιστορία έχει ήδη κυκλοφορήσει, η “Χριστίνα”, και η δεύτερη, η “Ναταλία”, κυκλοφόρησε πρόσφατα, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Μιλήστε μας λίγο για αυτά τα δύο πρώτα βιβλία της τριλογίας. Τί να περιμένει ο αναγνώστης;

Και τα τρία έργα μου πραγματεύονται τις συνέπειες της εσφαλμένης οπτικής, της μυωπικής αντίληψης των καταστάσεων, οι οποίες οδηγούν συνήθως σε αδιέξοδα και φανατισμό, τα οποία αρνούνται να δεχθούν οι πρωταγωνιστές. Αυτός που νομίζει ότι βλέπει θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πάντα δίκιο και απαιτεί μια δικαίωση που δεν του αναλογεί. Η Χριστίνα είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο η μεγάλη μερίδα των πρωταγωνιστών χειρίζεται καταστάσεις θεωρώντας ότι με αυτό το τρόπο θα πετύχει. Αδιαφορεί για τους άλλους και νοιάζεται μόνο για την προσωπική επιτυχία. Στο τέλος αυτοπαγιδεύεται. Κυρίαρχη ιδέα του βιβλίου είναι οι παράλληλες σχέσεις καθώς και οι μηχανισμοί που επιλέγουμε προκειμένου να αποφεύγουμε την έντονη συναισθηματική εμπλοκή.

Στη Ναταλία η μυωπική αντίληψη εστιάζεται κυρίως στην πανάκεια ότι η μητρότητα στη γυναίκα θα λύσει όλα της τα προβλήματα. Αυτός ο αυτοεγκλωβισμός όμως συχνά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Γιατί το παιδί τις περισσότερες φορές αρνείται να γίνει έρμαιο του γονέα και γιατί η επιλογή του συντρόφου – πατέρα με τα αυξημένα τυπικά προσόντα, χωρίς η αγάπη να αλληλοεπιδρά μεταξύ του ζευγαριού, δημιουργεί ένα ανταγωνιστικό συνονθύλευμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «οικογένεια». Προηγείται βέβαια της δημιουργίας αυτής της πανούργας γυναίκας, ο άβουλος άνδρας που ανίκανος να παίξει το ρόλο του άγεται και φέρεται.

Αυτό που είναι ιδιαίτερο στη Ναταλία είναι ότι μέσα σε αυτή την ιστορία δημιουργείται ένας αγνός, απόλυτος, ρομαντικός έρωτας, ο οποίος στηρίζεται στη πίστη ότι όλα θα πάνε καλά έστω και αν δεν βλέπουμε καθαρά, έστω και αν τίποτα δεν προμηνύει ότι όλα θα πάνε καλά, εκτός από τα αισθήματα που δημιουργούνται μεταξύ μας.

Σύμφωνα με τον τίτλο, πόσες διαφορετικές οπτικές υπάρχουν στις καταστάσεις που αφηγείστε; Τί επιπτώσεις έχουν στους ήρωες, και, πώς εμπλέκεται ο αναγνώστης;

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές οπτικές. Η Ναταλία η οποία είναι πόρνη, δεν φορά τα γυαλιά της όταν κάνει έρωτα, γιατί θέλει να συμπληρώνει τα θολά στοιχεία του εραστή της, ώστε να βρίσκεται πάντα με τον ιδανικό άντρα της φαντασίας της. Η Τίνα επιλέγει τον άντρα της ζωής της με μοναδικό γνώμονα ότι το παιδί που θα γεννήσει θα κληρονομήσει κάποτε μια τεράστια περιουσία. Ο Γιάννης νομίζει ότι εξαιτίας της δυναμικής του θα βιάσει, θα σκοτώσει και στο τέλος θα αγαπηθεί, επειδή θεωρεί ότι ο ίδιος δικαιούται τα πάντα. Η Μαριάννα θεωρεί ότι δικαιούται να τινάξει τη ζωή όλων στον αέρα γιατί ένας άντρας της έδωσε ρόλο. Ο Ανδρέας θεωρεί ότι υπακούοντας στο καθήκον θα φέρει στο τέλος δικαιοσύνη. Ο Άρης θεωρεί ότι ο διακοσμητικός ρόλος δίπλα σε μια γυναίκα αποφεύγοντας τις μετωπικές αντιπαραθέσεις θα φέρνει αρμονία στη ζωή του. Ο αναγνώστης θα κληθεί να αναρωτηθεί μήπως και ο ίδιος αρνούμενος να δει καθαρά προσδοκά, μια συνέχεια στη ζωή του που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει.

Πόσο συχνά οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και γιατί πιστεύετε πως επιλέγουν να ζουν σε τέτοιες καταστάσεις;

Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος βλέπει και μια δική του αλήθεια γιατί θεωρεί ότι ο ίδιος είναι το κέντρο του κόσμου. Αν ζητήσεις από χίλιους ανθρώπους που βρίσκονται στον ίδιο χώρο να σου φέρουν μια φωτογραφία τους από αυτόν, όλες οι φωτογραφίες θα είναι διαφορετικές. Γιατί ο καθένας θα επιλέξει το φόντο που ταιριάζει καλύτερα για να αναδείξει το δικό του πρόσωπο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την αλήθεια. Δεν είναι τίποτα άλλο από την απεικόνιση που επιλέγουμε να ταιριάζει στον εαυτό μας.

Η αλήθεια στη ζωή ενός ανθρώπου επηρεάζει την ευτυχία του;

Όλη η ζωή είναι η διαχείριση της αλήθειας ή του ψέματος, αν προτιμάτε. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται τον κόσμο προσπαθεί να προσδιορίσει την αξία του. Του αρέσει να αισθάνεται ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που βλέπει ο ίδιος και έτσι αρχίζει ένα ψέμα. Θεωρεί ότι είναι το τέλειο πλάσμα του Θεού, ότι κατάγεται από τους καλύτερους προγόνους και απαιτεί από τους άλλους να αναγνωρίζεται σαν σπουδαίος. Όμως επειδή όλοι λίγο-πολύ πιστεύουμε το ίδιο ψέμα για τον εαυτό μας δεν αναγνωρίζουμε τους άλλους σαν σπουδαίους. Με όλα αυτά όμως δεν συναντά ποτέ κανείς την ευτυχία. Η ευτυχία κρύβεται αλλού. Και αν θέλουμε να τη βρούμε θα πρέπει να ψάξουμε στον τρόπο που αγκαλιάζουμε -σε πολιτικοκοινωνικό και προσωπικό επίπεδο-, που φιλάμε και που δίνουμε τον εαυτό μας στον έρωτα.

“Ναταλία”, ποιά χαρακτηριστικά συνθέτουν το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας; Ποιό μοντέλο σύγχρονης Ελληνίδας θα λέγατε πως αντιπροσωπεύει;

Στα βιβλία μου δεν προβάλλεται η ηρωίδα Ελληνίδα γυναίκα. Όχι φυσικά γιατί αρνούμαι την ύπαρξη της -σήμερα αλλά και διαχρονικά- αλλά γιατί αυτό που πραγματεύομαι είναι ο εγωισμός που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις και στην οικογένεια, τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες. Έχουμε χάσει εντελώς το νόημα των λέξεων αγάπη και ειλικρίνεια. Έργο της λογοτεχνίας θα πρέπει να είναι η καταγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Η ανάδειξη της υπερχειλίζουσας υποκρισίας και σκληρότητας. Όχι η ενθάρρυνσή τους αγνοώντας την ύπαρξή τους και προβάλλοντας την διαχρονική ηρωική πλευρά των ανθρώπων. Οι συγγραφείς πρέπει να αφήνουμε το αποτύπωμα των ανθρώπων στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή που γράφουμε. Όχι να το πλαστογραφούμε. Απευθύνομαι στο αναγνώστη που αναζητά τι πηγαίνει λάθος. Αν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να συμπεριφέρεται απέναντι στη ζωή με έπαρση και ότι στο τέλος με κάποιο τρόπο θα δικαιωθεί, τότε μάλλον δεν ανήκει στο αναγνωστικό μου κοινό.

Αναφέρατε προηγουμένως πως στη “Ναταλία” δημιουργείται ένας αγνός, απόλυτος, ρομαντικός έρωτας. Ευδοκιμούν ο έρωτας και η αγάπη σε “νουάρ” καταστάσεις;

Πιστεύω ότι αυτός είναι ο φυσικός τους χώρος. Μέσα σε καθεστώς συντριβής -ή μετά από αυτή-, ανθίζει ο πραγματικός έρωτας. Η συντριβή σε βοηθά να καταλάβεις ποιος είσαι και τι θέλεις από τους άλλους. Οργώνει το έδαφός σου ώστε να μπορεί να φυτρώσει το λουλούδι του έρωτα και να αποκτήσει ρίζες η αγάπη.

Έρωτας και μητρότητα. Πόσο και πώς επηρεάζουν τις επιλογές των ηρώων στη ιστορία και πόσο τους ανθρώπους στην πραγματική ζωή;

Πάρα πολύ. Καθημερινά χειρίζομαι διαζύγια από γάμους που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν γίνει. Άνδρες και γυναίκες αντιμετωπίζουν επιπόλαια τη γέννηση ενός παιδιού. Στη γυναίκα πολλές φορές επιτάσσει την μητρότητα ο κοινωνικός της ρόλος και σε άλλες η απόγνωσή της να δημιουργήσει επιτέλους έναν άνθρωπο που θα την αγαπάει αληθινά. Για αυτόν τον άνθρωπο θυσιάζει πολλές φορές χωρίς να το καταλάβει την προσωπική της ευτυχία και πουλιέται ώστε να μεγαλώσει αυτό μέσα στον πλούτο. Νομίζει ότι αυτό θα της φέρει ευτυχία αλλά στην ουσία το μετατρέπει σε ένα υποκατάστατο της αποτυχημένης βασικής σχέσης, που δεν είναι άλλη από την ερωτική. Οι γονείς φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο και αγνοούν τι σημαίνει ο ρόλος του πατέρα ή της μητέρας. Γι’ αυτό πολλές φορές το ξεχνούν σαν να ήταν ένα αυτοκίνητο που κάποτε αγόρασαν και τώρα πλέον δεν καλύπτει τις ανάγκες τους. Το παραδίδουν για φύλαξη στον παππού και τη γιαγιά και εκείνοι συνεχίζουν αυτόνομα τη ζωή τους, χωρίς να διατηρούν κανένα συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους. Κάποιες φορές οι γονείς χωρίζουν, κάποιες άλλες όχι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Βιολογικοί γονείς και παιδιά -ουσιαστικώς- ορφανά.

Καθώς εξελίσσεται η ιστορία και απογυμνώνεται η πραγματικότητα διακρίνουμε τις συγκρούσεις, τα ιδιοτελή κίνητρα και συμφέροντα των ηρώων. Θα λέγατε ότι αυτά πηγάζουν από την ανθρώπινη φύση; Πώς θα χαρακτηρίζατε τις διαπροσωπικές σχέσεις στην κοινωνία μας σήμερα;

Δεν δημιουργούνται φιλίες παρά μόνο συμμαχίες. Αυτό συνέβαινε πάντα. Η διαφορά σήμερα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερες επιλογές εξαιτίας της ανωνυμίας των πόλεων. Έτσι δραπετεύουν όσες φορές θέλουν σε άλλο περιβάλλον, εισχωρώντας στο νέο χωρίς τις αμαρτίες του παρελθόντος όπου συναντούν άλλους ανώνυμους. Κανείς τους δεν αλλάζει και έτσι επαναλαμβάνονται οι ίδιοι φαύλοι κύκλοι.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στην ιστορία; Δανείζετε ή δανείζεστε κοινά χαρακτηριστικά με κάποιον ή κάποιους ήρωες;

Ναι, υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τα μυθιστορήματα δεν είναι τίποτα άλλο από την καταγραφή της εμπειρίας του συγγραφέα. Αυτή παραθέτω μέσα από την πλοκή, η οποία είναι βέβαια προϊόν μυθοπλασίας.

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μια αγαπημένη σας φράση από το βιβλίο;

«Γιατί αν αυτό που νιώθω τώρα δεν είναι αγάπη, τότε τι άλλο είναι;»

Τί θα συναντήσουμε στο επόμενο βιβλίο της τριλογίας, την “Άννα”;

Δυο δίδυμες αδερφές που αλλάζουν ταυτότητα. Αυτό μπορώ να σας αποκαλύψω μέχρι τώρα, όπως επίσης ότι στην Άννα συμμετέχω κι εγώ γράφοντας στο πρώτο πρόσωπο.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την τιμή που μας κάνατε να παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη! Σας ευχόμαστε από καρδιάς καλοτάξιδα τα βιβλία σας και ανυπομονούμε να “γνωρίσουμε” την “Άννα”!

Το culture365 σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό δύο (2) αντίτυπα του βιβλίου “Τρεις βαθμοί μυωπίας – Ναταλία”, του Ηρακλή Γεωργαντή. Για τη συμμετοχή σας στο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ, διαβάστε περισσότερα.