Γράφει η συντάκτρια Αναστασία Κρανά

Όλοι θα έχουμε ίσως κάποια στιγμή ακούσει την ιστορία της κλεμμένης Καρυάτιδας. Της Καρυάτιδας που κλαίει και θρηνεί στο βρετανικό μουσείο μακριά από τις αδερφές της…

Όχι μόνο η Καρυάτιδα αλλά και αλλά μάρμαρα τα οποία  η κοινή γνώμη θεωρεί αναπόσπαστα κομμάτια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, φυλάσσονται στο βρετανικό μουσείο.

Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει τους αγώνες της Μελίνας Μερκούρη των οποίων στόχος ήταν η μεταφορά των μαρμάρων αυτών ξανά στην Ελλάδα.

Και οι δύο μεριές έχουν τα δίκια τους, αλλά καλό θα ήταν να γνωρίζουμε ποια είναι τα επιχειρήματα μας !

• Τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα βρίσκονται εκτός του φυσικού τους τοπίου.

Και νομίζω πως με αυτό θα συμφωνούσατε αρκετοί. Γιατί είναι άλλη η αισθητική συγκίνηση που μας προκαλεί ένα άρτιο και ολοκληρωμένο τοπίο και είναι άλλη η αίσθηση που μας προκαλεί ένα «τσακισμένο» τοπίο…

• Η Ελλάδα με το μουσείο της Ακρόπολης είναι σε θέση να παράσχει έναν ασφαλή χώρο για την προστασία των αρχαίων γλυπτών της.

Ίσως πριν την κατασκευή του μουσείου της Ακρόπολης αυτό να ήταν ένα από τα πιο δυνατά αντεπιχειρήματα των ξένων (γιατί όσο να πεις δεν περνά και απαρατήρητη η ελληνική όξινη βροχή), όμως μετά την κατασκευή του και το πρόβλημα αυτό λύθηκε. Άλλωστε τα μάρμαρα τα οποία σήμερα φυλάσσονται στο βρετανικό μουσείο έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές κατά την μεταφορά τους.

• Τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα δεν παύουν να είναι αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής μας κληρονομιάς και του πολιτισμικού μας πλούτου.

Αν υπάρχει μια τουλάχιστον περίπτωση να ενωθούμε εμείς οι Έλληνες για καλό σκοπό, μόλις βρέθηκε ο σκοπός αυτός. Αν και η επιστροφή των μαρμάρων δεν πρόκειται να δώσει την λύση στα ζητήματα που μας ταλανίζουν καθημερινά, είναι ένα γεγονός που πρόκειται να τονώσει το πατριωτικό μας αίσθημα και να μας γεμίσει αυτοπεποίθηση, αφού θα γνωρίζουμε για το τι είμαστε ικανοί.

Προφανώς και τα μάρμαρα των προγόνων μας όπου και αν βρίσκονται θα είναι σε θέση να προκαλούν πληθώρα συναισθημάτων σε όλους τους θεατές. Τα έργα αυτά είναι έργα υψηλής αισθητικής και έχουν σκοπό να εμπνεύσουν όλο τον κόσμο παγκοσμίως. Ο λόγος για τον οποίον επιμένουμε στην επιστροφή τους δεν είναι ούτε ο εσωτερικευμένος εθνικισμός μας, ούτε η ανάγκη μας για «εκδίκηση». Απλά επιθυμούμε τα έργα των προγόνων μας να έχουν την ίδια στέγη γιατί μαζί «μεγάλωσαν», μαζί πρέπει και να από χαιρετίσουν το ένα το άλλο μια για πάντα.

(πηγή: erotokritos.gr)