Η αντίληψη της πραγματικότητας άρχισε να αλλάζει και τα πράγματα που είχαν σημασία έμειναν ξαφνικά έξω από την πόρτα του σπιτιού. Η οδηγία έλεγε πως οτιδήποτε έβρισκε πρόσβαση στο εσωτερικό του έπρεπε να απολυμανθεί και
αποστειρωμένο να εισέλθει σ’ ένα μη οικείο περιβάλλον. Η μόνη ελεύθερη και συνεχής πρόσβαση ήταν τα νέα. Αριθμοί που ανέβαιναν, ποσοστά, ελπίδες-παρωδίες, διαγγέλματα για το πόσες μάσκες είναι αναγκαίο να φοράμε ταυτόχρονα και συριχτοί ήχοι στα κινητά που ενημέρωναν για την πραγματικότητα που συνέβαινε έξω, αλλού. Τα χαρακτηριστικά κρύφτηκαν πίσω από μάσκες-ασπίδες και η ταυτότητα άρχισε να ξηλώνεται. Κανείς δεν δουλεύει, δεν συναντά αγαπημένους, δεν απολαμβάνει τέχνη.

Παράλληλα κάποια παράθυρα είναι φωτισμένα και ο Χρόνος παίζει με τη Δημιουργικότητα και την εξερεύνηση του Εγώ. Καλλιτέχνες από διαφορετικά μέρη του κόσμου βίωσαν παρόμοια συναισθήματα και επικοινωνούν τώρα τις Θαυμάσιες Μέρες εν μέσω πανδημίας. Με χαοτικές δημιουργίες όπως ο Pacholec που αναζητά λύσεις και η Krishnan που με τα κολλάζ της μας επιτρέπει μια ματιά στη συνειρμική της σκέψη ή με μια δική τους έκφραση “Άρνησης” όπως η Ζώη, που εμφανώς έχει μελετήσει και αντλεί επιρροές από καλλιτέχνες του Μοντερνισμού, βρίσκουν τρόπους να συνομιλήσουν.

Η απομόνωση, νόμισμα διπλής όψης, προκάλεσε τη Lozano να αντιμετωπίσει “την εσωτερική βία” που την τραυμάτιζε και η μοναξιά καθοδήγησε τη Leino σ’ ένα ταξίδι που έκανε το εσωτερικό του σπιτιού και τις πράξεις καθημερινής ρουτίνας να φαίνονται πλέον παράξενα και αλλόκοσμα. Σε μια ανάλογη ακροβασία πραγματικότητας και συναισθημάτων, ίσως και εντυπώσεων, τα χρώματα και τα αφηρημένα σχήματα της Σκουλάξινου σχηματίζουν πορτραίτα με δυναμικά χαρακτηριστικά, που στην “έξω” ζωή ασφυκτιούν πίσω από μια μάσκα με χαρωπά σχέδια.

Τον ψυχικό της χώρο όρισε ως κατοικία της η Vivoda που απομακρύνθηκε ακόμη και από το τυπικό εσωτερικό του σπιτιού της. Από εκεί κατάφερε να ανασύρει θραύσματα μνήμης παγιώνοντας και επαναπροσδιορίζοντας το καταφύγιο της, όπως και η Alonso, που, αν και “παγιδευμένη”, με στοιχεία από τη φύση δημιουργεί αέρινες μα δυναμικές υπάρξεις ικανές να φροντίσουν την κατοικία, όπως κι αν αυτή ορίζεται. Τέλος, τα χρώματα του Σταυρόπουλου, ξέφυγαν από τα χέρια του και απέκτησαν ζωή αυτόνομη, έγιναν προφητικά και η φύση, πιο αναγκαία από ποτέ, φλέγεται, σαν (α)φυσικό επακόλουθο της πανδημίας. 

Οι θαυμάσιες μέρες των καλλιτεχνών εν μέσω πανδημίας, ήταν γεμάτες ανάγκη που τους μετέφερε από την πραγματικότητα στο υλικό και τα συναισθήματά τους. Η προσέγγιση της έκθεσης είναι ο αλάνθαστος ρόλος της τέχνης. Ξέσπασμα ή ησυχαστήριο, προκλητικό ή ιερό, με διφορούμενη σημειολογία ή ωμό ρεαλισμό θα ισχύει πάντα αυτό που έγραφε ο Ελύτης.

Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.
Ναι, την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.

Κείμενο: Λίνα Τσιώλη